نقبی به گذشته ی نوستالژیک خودم (دانشسرای کشاورزی متل قو)

نقبی به گذشته ی نوستالژیک خودم : بعد از اتمام دوره اول متوسطه در سال ۱۳۵۳، مهیای ورود به دانشسرای کشاورزی متل قو شدم . در تابستان همان سال با شرکت در امتحان ورودی، موفق به پذیرش در این محیط دوست داشتنی با چهره های جدید شدم. در طی تحصیل سه ساله ی متوسطه در دانشسرا با انواع و اقسام فرهنگ های مختلف نیز آشنا شدم . بهترین و مانا ترین ایام جوانی من در همین مدت سه سال شکل گرفت. قصه ی تحصیلی من در مرکز زیبای دانشسرای کشاورزی متل قو با ورود به دانشگاه در سال ۱۳۵۶ پایان یافت و زنجیره ی ارتباطی من با دوستان نوستالژیک شبانه روزی قطع شد. دست تقدیر به گونه‌ای رقم خورد که هرگز نتوانم دوستان عزیزم را که با تک تک آنها خاطراتی بس زیبا داشتم ملاقاتی مجدد داشته باشم. در سال ۱۴۰۱ بعد از گذشت ۴۵ سال از آشنایی اولیه ، به دلیل بازنشسته شدن و داشتن اوقات فراغت بیشتر قادر شدم تا با ۲۰ نفر از دوستان خوبم که هرکدام مملو ازخاطراتی فراموش نشدنی برایم به ارمغان آوردند تجدید دیدار کنم. دیدار دوستان گلم که هر دو ماه یک بار بعد از این همه سال انجام می پذیرد عبارتند از ، خانمها : منصوره مجتهدی، شهلا کوچکی پور، مریم رمضانی، مرضیه شجاعی، خورشید قربانعلی نژاد، مهری خلعتبری، شهربانو کیامرادی و زیبا ترابی آقایان : رحمان صفری، هادی شکوری، نورالله شکوری، علی ناسوتی، اکبر کمالی، مرتضی داجلری، سلیمان قاسم پور، فیروز شادکام، عابدین ستوده، ارسلان منظم، جلال مولانا، حسین صادقیان، یعقوب محمدعلیان، علیرضا سماعی، احمد کاظم پور . دورهمی های دوستانه خانوادگی بعد از گذشت این همه سال موجب زدودن زنگارها گردیده و بذر امید به زندگی را در سنین ۶۰ سال به بالا بیشتر می‌کند. باشد که تداوم این لحظات دوستانه و خانوادگی موجب طراوت و شادابی این جمع دوست داشتنی گردد.